Olmadı.
Tutamadım avuçlarımda,
Kayganlığına bir çare bulamadığım zamanı.
Hep,terkedişlerini seyrettim.
Aslında hepsi ’Ben’ olanları.

Ayağımdaki mavi patikler terketti beni önce.
Sonra;
Rahatlığını hiçbiryerde bulamadığım,
Demir beşik gitti hurdacıya,
Sırf büyümüşüm diye,bir sünger yatak uğruna.

Gaz lambamız,kırk mumluk ampule küsüp gitti.
İçinde bir tek kötügün görmediğim ,
Siyah önlüğüm,takım elbiseme taktı kafayı.
Hepsi terketti,hepsi.
Gençliğime çocukluğum,
Adamlığıma gençliğim küsüp gitti.

Beni,hiç terketmez dediklerim terketti.
Günahımı temizleyen göz yaşlarım,
Bir ilahi çağrı için Babam terketti.
Beni, hiç terketmez dediğim dostlarım terketti.
Pamuk prenses yedi cücelerini alıp gitti.
Alibaba ,mağaraya bir girdi ki çıkarabilene aşk olsun.
En son,bugece zeytin yerken kırılan azı dişim.
Beni,oyunlarım bile terketti.
Birdaha hiçkimseye soramadım.
’Elimin üstünde kimin eli var’ diye.
Erkan Çevik