Silik bir kader yazısı kadar okunaklıydı sevda.
Ufacık bir ümidin dahi izi yok satır aralarında.
Kaşıdıkça kopuyor zamanın kabuğu avuçlarımda,
Çırpınarak can veriyor derinlerdeki kelimeler.

Biliyorum ömründeki bir imla hatası olduğumu.
Öznesi sen olup, beni bir türlü yüklenemeyen.

Hangi satırına bakarsan bak fark etmez bu sevdanın,
Zinciri boşaltılmış kuduz bir köpek kadar…
Suya hasret ama sudan bir o kadar korkan.
Gönül denizinde boğuluyor çırpınarak tüm şiirler.

Biliyorum ömründeki bir imla hatası olduğumu,
Öznesi sen olup, beni bir türlü yüklenemeyen.

Git, tarumar olsun ciltlere sığmayan yalvarmalar.
Git, gelmesin yorgunluğu omuzlarıma yalnızlığın,
Fark etmez benden ne kadar uzakta olduğun,
İki satır arasındaki boşluk bir yürek büyüklüğü kadarken.

Biliyorum ömründeki bir imla hatası olduğumu.
Öznesi sen olup, beni bir türlü yüklenemeyen.
Kalbime açılan bir tırnak işareti bu gidiş.
İmlası doğru ancak manası benimsenemeyen…


Erkan ÇEVİK
İstanbul/ Temmuz 2008