Ben seni mahsuscuktan öldürdüm sevgilim
Yalancıktan yani
Yalan dolandan
Ben seni öldürürken bir ayağım havadaydı
Korkma
Sen şimdi mahsuscuktan nefes alamıyorsun bensiz
Kalbindeki kanama seni ürkütmesin, onlar düş rengi
Mızıkçılık yapıp da açma güzel gözlerini
Gözlerini açarsan eğer yine öldürmek zorunda kalırım
Ki bir kez daha yalandan ölmek istemezsin değil mi?

Ha sana söylemeyi unuttum
Ben seni öldürdükten sonra derin dondurucuya koydum
Yalnız fazla derinmiş ki sen oradan da düştün
Tam donacaktın ki düştün
Yine yüreğime düştün
Yine düştün

Şimdi sen yine ölü taklidi yap
Mesela musallata taşında uzanıyor ol
Kıkırdama cemaat da güler
Ki cemaat de bilmesin senin öldüğünü
Bir ben bileyim bir de kuşlar
Hani o ölü kuşlarımız, kanatları paslı

Şimdi sen öldüğüne göre
Senin yerin de belli olur
Evet tabii ki içimin kabristanı
Uzak da değil benim için hep giderim seni ziyarete
Önce toprağını sularım bir güzel
Üstündeki çiçekleri okşarım özenle
Sonra bir şiir okurum sana sessizce
Elif be te se ce diye başlar şiirim
Sonra yine duamı ederim
Bir daha ölüm yüzü görme diye

Ha bir şey daha
Sana çok beğeneceğin bir kefen aldım
Şöyle üstü çiçekli falan
Sevdiğin pazenlerden
Tıpkı gelinlik gibi
Sen bir dene üstüne
Olmazsa değiştiririz

Öyle sabırsızım ki anlatamam
Şimdi ben seni öldürdüm ya
Şimdiden birinci ölüm yıldönümünde nasıl anacağımı düşünüyorum
Ama şimdiden söyleyeyim
Benden yas mas bekleme
Öyle kara gözlükler, imitasyon gözyaşları filan
Biliyorsun istesem de yapamam
Seninle o gün sinemaya gideriz belki
’bir ölünün ihanetine’
Çıkışta da bir yerlere oturur ağlarız
Ne dersin?

Velhasıl
Ben seni mahsuscuktan öldürdüm
Varsayalım evcilik oynuyoruz
Sen sevgili oluyorsun
Sonra benden kopuyorsun mış gibi işte
Ben de yalancıktan katil oluyorum
Sonra siliyorum iz bırakmayan bir silgiyle anılarımızı
Ama yine de altını çiziyorum gülüşmelerimizin

Öyle işte...
Ben seni film olsun diye öldürdüm
Ama nafile koptu film
Film koptu ben öldüm
Ben öldüm sen dirildin
Ben yapma sen sahici

Ben seni mahsuscuktan öldürdüm
Kıymetini bil
Bu sadece sana mahsus bir ölümdü...




Oktay Coşar