Haydutlara inat, ey garip Veli,
Saadet hayali kurma boşuna…
Aynıdır kâinat, neyse evveli,
Sabrını daha da yorma boşuna…

Neden arsızlıktır en geçer akçe,
Ne olur nimetler bölünse hakça.
Güçlülerce meçhul sendeki lehçe,
Cevapsız sorular sorma boşuna…

Yordukça ısrarla kendi lehine,
Neylesin nasihat hinoğlu hine.
Elemin, kederin çıksa da bine,
Ellere sırrını verme boşuna…

Vicdanın itiraz etse de fakat
Bunca şerri def’e yetmez ki takat.
Efelik hissini kafandan sil, at,
Her şeyi hesaba vurma boşuna…

Ne kadere ah et, ne bahta darıl,
Yeise düştükçe ahlaka sarıl.
İsyankâr olup da, ne kendin kırıl,
Ne de eşi-dostu kırma boşuna…

Hakikate uysun arzun, niyetin,
Kulak asma nefse, kısmetle yetin.
Helal rızkın olsun kulluk diyetin,
Darlıktan boynunu burma boşuna…

Eli bırak, ne ki evladın-eşin,
Ömrün hazzı umut, çilesi peşin…
Yalnız seni yakar yürek ateşin,
Böyle helak olup durma boşuna…

Oldukça dünyada bu kadar namert,
Zinhar bitmez elbet ezilende dert.
Lakin ara-sıra kendini de tart,
Eşeği yokuşa sürme boşuna…

Etme çıkar için ahreti viran,
Çıkarma aklından Rabbini bir an.
Yoksa umurunda Sünnet ve kur’an,
Mezara umutla girme boşuna…

Veli BOSTANCI