dilin dışa taşmasıdır şiir
Hasreti isa

aynalar ahlaksız olur
çıplak gözle bakarlar insana
hasret hep başa sarar ayrılıkları
aşk bizi anlatır çocuklara

hayatı öğrenmek için çıktığım bu yolda
kendimi kaybettim
ardıma dönüp baktığımda
gölgem gülüyordu bana

kaç gurbet öznesini s/arar sularda
bitmez akşamın koynunda bıraktığın o derin sızı
ay kırık kanatlarını s/aldı suya

artık gitme vakti geldi
yalnızlığım bekliyor beni kapıda
benimle pazarlığa oturuyor yüreğim
korku çukur gözlü bir sevgili
bilir misin
karanlıklarda açar günah gülleri

sevgiyi soyunarak girer yatağa kadın
en güzel yerinde bitiyorsa bir rüya
uykuya dalmak boşuna

ayrılık ayında bahar yeşilinden vurulur
gün geçer karşıma
pusular bana kurulur

soluğunu içime hapsederim gün boyu
çığlığım uzun susar
gece meydan okur
günahları hep yanlış tartar kantar
bir kuşku yuva yapar yüreğine
güneş böler kendini
senden uzak gölgelere

örtün gün kırıklarıyla üstünü gecenin
insan başkasından sabrı öğrenmez
kendi yükünü zor taşır yelkovan
ötede gün yanığı bir gül düşer kaldırıma
saatler en doğru zamanda durur bazen

derimin üstünde rengini arar frengi
bir şilebin sintinesi boşaltır gözlerine
içindekileri

suya uyku haramdır
mendilim hasretini bilmez gözlerinin
ihanet emrini ölümden alır
insan celladını da bağışlamayı bilmeli
yarasından helallik almayı öğrenmeli bıçak
cesede cesareti yükleyebilmeli tabut
acısıyla baş başa yaşamalı yürek

beyaz gül dönüştüğünde bordoya daha çok mu kanamış oluyor aşk

ne çok üşürdün sen dudakların dudaklarımdan çekilirken
kan kusardı yataklarda şizofren sevişmeler
kumrular beyaz bulutları giyer
akşamı cami avlusunda geçirir bir susam tanesi
duvarlar rengini ç/aldırır yağmurlara
bir ana alın teriyle ekmeğini yoğurur
çocuklarının gözlerine bata çıka

kalbim
ayaklar altında kıvranan karınca telaşında
ne çabuk kandın uykulara
bir fotoğrafa sığındı gözlerin
elvedalar el sallar
çalıkuşu yanlış konar dallara
aynalar kırılgan
zaman döndü sırtını aşka
tenin yuvarlandı üstümden
kor çiçeğim
erken yakalandık ayrılığa

İsa İnan