9
Yorum
1
Beğeni
5,0
Puan
1440
Okunma

Silinir gölgesi iyiliğin yürek kabuklarından
Her kabuk daha bir hırsla döner sırtını
Saksıdaki menekşenin özünde kalır
Suların karanlığında kaybolur
Haziran maviliğinde kirlenir eller
Cehennemin rengine çalar tenler
Yani deli tay gibi koşmak insan olmamaya
Sonunda öldürür günahkar bu topalkoşma.
Önce serçeler gitti gözlerimizden usulca
Yavaş yavaş toprağa karıştılar
Sonra sevgi bakışlarımızdan söndü
Eski resimlerde gülümsediler hep
Bu kan kokan yeryüzü serüveninden
Bir de biz ölmüşüz çok mu?
Mumyalanmış kalbimizde
Bir parça umut çalmak
Sürmek insanlığın kara yüzüne
ısırgan tarlalarında güneşi bulmak
aydınlanmak diyorum anlıyor musunuz
yeni kapılar açmak yeni ayaklara
tutup ellerinden çevirmek
insanları insanlara
5.0
100% (1)