merhem arayacaksan kalbimi yaralama
ve mademki uçacaksın kafesimde işin ne
takmışsın en ürkek bir intiharı peşine
gidiyorsun. ama sakın perdeyi aralama.

çünkü sahne tokat olur, yüzün yanar, ağlarsın.
ne bir yanıt feryadına, ne ayna imdadına
yetişip de halin sorar. doyamazsın tadına
acıların ve yaranı ellerinle dağlarsın.

sesin öyle karanlık ki yolumu yitirdim, bak
uzaktayken yaklaşıyor bana solgun nefesin.
kırmasına kıracağım kapısını kafesin,
ama özgür kanatları hangi usta takacak?

ellerinin tersi ile siliver dudağından
yapışkan notasını cıvıtmış şarkıların
kendini kendine böl de, kendinle çarpma sakın
çünkü çıkman müşkül olur labirent tuzağından.

sahafların raflarında tozlanmış kitap gibi
usanmışsın tekrar tekrar kendini okumaktan
gözlerinin cazibesi buharlaşmış da çoktan
sanki suyu çekilerek çölleşmiş deniz dibi

benim umut tacirliği yapmadığım bir gerçek
hiç kimseyi güldürmedim ağlama duvarı’nda
şanslarımız küsüşmüşse sevginin kulvarında
başka ihsan istemem ben: ömrümden elini çek.