gözlerimin içine kurduğum salıncaklarda sallanır
kimsesiz yalnızlığın uzun bakmaları...







kendime iniyorum
kendimi kendi içimde sınarken
küf kokan gecelerin alnına başını dayayan şehirde terliyorum
bir kadın iniyor avuçlarımdan
bir yağmur
vuruluyor göç sıcaklığının şahitliğinde
parmaklarımın arasından kayan deniz
tombul gemilere öldüğünü söyleyen şarkı ısmarlarım inadına
değişir lahza
değişir güneşin rengi
yalnızlığa kaçan bulutlarda
az önce seviyordum dalları
uçan darağaçlarında
rüzgarında boşaldı
sabahları anlattığım gün






nasıl da bağırıyordum
salıncağın omuzlarında toprak benimken
nefesim ölü taşır geçtiğim her sokaktan
sus kalabilseydi aynalarda uykusuzluğum
çenesi çözülmüş anıları çoğalan gecede öpebilirdi
yeşili işiten kulaklarım






kendime benzemiyorum
kendimi kendimde sınayan rüyaların sesi başka
yaprağı başka

doğmamış yangınları sayarken yalnızlığın teninde
yolculuğum başkaydı