-1-

Akşamın kör saatlerinde
Yaralı bir kuş var iyileşmeyi bekleyen
Pencerede umutlar, buğulu yarınlar
Perdeler bir çocuğun ağlamasından ıslak
Duvarlar kimsesizlikle aynı renk
Önünde arkasında aynı telaşlar
Kimsesizlik hali, tıpkı yalnızlık gibi
Ürkek ve illetli...

Dillerinde suskunluk düşmanı bir ses,
Yüreklerinde duyulmayan itiraflar
Onların sokakları ıssız,
Onların geceleri sessiz
Onların h/içleri var bir hiçten habersiz
Sözleri k/ayıp ve herşey yasak onlara
Onlar kimsesiz
Elleri avuçları yemeksiz,
Umutları boş kutu, kalpleri dolu bir heybe,
Ama kelimeler hala kifayetsiz

Onlar kimsesiz, onlar kimsesiz kimseler
Bir nehrin akışını dinlemekteler
Ve tek gördükleri karalık, tek duydukları sessiz sesler
Onlar yalnız, yapayalnız dinlenmekteler
Bir o kadar da yorgunken...

-2-

Hayallerini çalan gökyüzünden hallice yaşayanlar
Ayın gölgesinde bile hüznü görürler
İçleri hep karmakarışık,
Kimsenin duymadığı bir sesle haykırmak gibi,
Dolaşık onların sokakları,
Lambaları bile kırık, aydınlatmıyor dünyalarını

Kimi zaman düş kurarlar
Gerçekleşmesi bile
Koyarlar hayallerini, umutlarını, düşlerini
Ayın ip, güneşin minder olduğu
Ve denizin de ağaç olduğu bir salıncağa
Sallarlar iki tarafa
Ha bu dünya, ha ötekisi
Aynı nasılsa kimsesiz insanlarda...

-3-

Ağlarlar onlar ara sıra
Bakarlar semaya,
Bakarlar uzaklara
İçlerindeki aşka dair, insan aşkına dair,
Fakirliğin yüzüne dair ne varsa
Onların gözlerinden okunur
Film şeridi gibi anlarsınız hayatlarını
Görürsünüz bir çocuğun gözlerindeki
Altmış yıllık acıyı
Halbuki çocuk yedi yaşındadır
Gözleri altmış yedi
Kimsesiz kalmış bir çocuğun gözleri
Kim bilir ne kadar da kederli

/Onlar
Kaçarlar yalnızlıktan bir dolunayda
Düş, umut eriterek yangınlarından
Öldükleri zamandan kaçmaya çalışırlar
Yoksunluk bir hançer gibi saplanırken sırtlarından.../

-4-

Soysuz şehirler
Yalnızlığa mecbur edilmiş kimseleri
Zamana vururlar
Sadece vakit dolsun, ömür bitsin,
Yaşlılar çocuklar kalsın kimsesiz,
Sadece kaybolsunlar
Yitsinler ve gitsinler...

-5-

Belki bir gün
Dediklerinizi duyup
Aniden ve derinden giderler
Gökyüzünden, yeryüzüne bir halat uzanır
Kimsesizler görürler
Tutunup halata, herkese karşı çıkarlar göğe
Bir el uzanır onlara uzaktan
Çocuklar sevinirler kimsesizler sevinirler
Biz yalnız kalırız onlar gidince
Biz çaresiz
Onlar huzuru bulurlar orada
Bizse her yerde hüsranı
Ne kadar da kimsesisiz...

08.06.11





(İlknur Karaca)