merhaba güzel yürek tebrikler. kelin ilacı olsa kendi başına sürermiş derler ya
ben kendime bile ilham veremezken size verebildiysem ne mutlu
ama çok güzel bir şiir çıkmış ortaya kutlarım
bezen öyle bir çöküntü altında kalıyorum ki
o enkazdan beni ilk çıkaran yine kendim oluyorum
şiir de böyle bir şey
insan kendi kanatlarına gülümseyebilmeli
böyle işsiz güçsüz bir cumartesi günü sürükledi beni şiire
ben de aklıma ne geldiyse yazdım
ya da yazamadıklarım kıvrılıp kaldılar biryerlerde
belki bir şiir dönüşünce doldururum diye heybeme
yazmak size yakışıyor ustam
yürek sesiniz hiç susmasın
aşkla kalın
bu da benden size armağan olsun
olacaksa bir şairin vereceği gül olsun
düşlerde kalın



KOR ÇİÇEĞİM

şiir dilin dışa taşmasıdır
Hasreti isa

aynalar ahlaksız olur
çıplak gözle bakarlar insana
hasret hep başa sarar ayrılıkları
her aşk bizi anlatır çocuklara

aşkı öğrenmek için çıktığım bu yolda
kendimi kaybettim
ardıma dönüp baktığımda
gölgem bana gülüyordu

kaç gurbet öznesini s/arar sularda
bitmez akşamın koynunda bıraktığın o derin sızı
ay kırık kanatlarını s/aldı suya

artık gitme vakti geldi
yalnızlığım bekliyor beni kapıda
benimle pazarlığa oturuyor yüreğim
çukur gözlü bir sevgilidir korku
karanlıklarda açar günah gülleri

sevgiyi soyunarak girerler yatağa kadınlar
en güzel yerinde bitiyorsa bir rüya
uykuya yatmak boşuna

ayrılık aylarında bahar yeşilinden vurulur
gün geçer karşıma
pusular bana kurulur

soluğunu içime hapsederim gün boyu
çığlığım uzun susar
gece meydan okur
günahları hep yanlış tartar kantarlar
bir kuşku yuva yapar yüreğime
güneş böler kendini
senden uzak gölgelere




örtün gün kırıklarıyla üstünü gecenin
insan başkasına sabrı öğretemez
kendi yükünü zor taşır yelkovan
saatler en doğru zamanda durur bazen
ötede gün yanığı bir gül düşer kaldırımlara

derimin üstünde rengini arar bir frengi
bir şilebin sintinesi boşaltır gözlerine
içindekileri

suya uyku haramdır
mendilim hasretini bilmez gözyaşlarının
ihanet emrini ölümden alır aşk
insan celladını da bağışlamayı bilmeli
yarasından helallik almayı öğrenmeli bıçak
cesede cesareti yükleyebilmeli tabut
acısıyla baş başa yaşamalı yürek

beyaz gül dönüştüğünde bordoya daha çok mu kanamış oluyor aşk

ne çok üşürdün sen dudakların dudaklarımdan çekilirken
kan kusardı yataklarda şizofren sevişmeler
kumrular beyaz bulutları giyerler
akşamı cami avlusunda geçirir bir susam tanesi
duvarlar rengini ç/aldırır yağmurlara
bir ana alın teriyle ekmeğini yoğurur
çocuklarının gözlerine bata çıka

kalbim
ayaklar altında kıvranan karınca telaşında
ne çabuk kandın uykulara
bir fotoğrafa sığındı gözlerin
elvedalar el sallar
çalıkuşu yanlış konar dallara
aynalar kırılgan
zaman döndü sırtını aşka
tenin yuvarlandı üstümden
kor çiçeğim
erken yakalandık ayrılığa

İsa İnan