Gidecek yeri olmayan biri
Bir köşeye büzülmüş öyle sessiz sedasız ki
Onlar evlerinde yaşarlarken
O yollarda, sokaklarda, kahve köşelerinde
Gündüz gezinir kalabalık duraklarda
Sevgililer el ele sahil boylarında
Takılı kalır gözleri dalgalara
Rüzgârın nemli soluğu yüzüne vurdukça
Üşür kimsesizliği yıpranmış bedeninde

Akşam olup güneş evine çekilince
Başlar yalnızlığı kapanan kepenklerin sesiyle
Hüznünü yüzdürür su birikintilerinde
Az ekmek, koyu demli çay ve büyükçe bir şişe
İçeçek ki unutsun geçmişten aklında kalanları
Şişenin dibine vurunca
Sövebilsin geçmişine geleceğine
Unutmadan benliğini zordur el açmak
“Abla bir cigara versene”diye bilmek

Onunda vardı küçük ahşap bir evi
Akşamları elinde çanta,file evine dönerdi
Evin önünde bahçesi , renk renk çiçekleri
Hele o kış ayları soba başı muhabbetleri
Her sabah ezanla kalkıp işe giderdi
Bir erdemi sayıklardı her düşüşte
Varlık zamanın çarkında eriyip gittikçe
Bir kadın hıçkırarak ağıtlar yakıyordu yokluğa
Kınamalar kasırgaya dönüştü
Kurulan tüm barikatlar söküldü
Daha fazlasını kaldıramadı yürek
Neye mal olduğunun farkına varamadı
Adres doğruydu
Ama bedenindeki kişi yabancıydı
Aynadaki oydu
Aynaya yansıyansa bir bedevi
Bir adı vardı
Adının çağrılışında ki anlamı yitirmişti
Her şeyi silmişti de
Tek ondan kalan yüreğinde ki o leke duruyordu
Şimdi ortasında unuttuklarının
Nice geceler aynı bankta
Var olmanın esaretini yaşıyor
Geçmiş zaman sayfalarına tütün sarıyor
Her zehirli nefeste tüketiyor zamanı

Elleri ceplerinde kilitli
Bükmüş boynunu susuz ekinler gibi
Bu ömrün sokak aralarında yitirmiş gülümsemeyi
Arıyor hayallerini sarhoş yüzlerde
Gözlerinin karasına yıldızlar düşünce
Tutuyor devrilmiş günlerin gece nöbetini
Uykuyu kilitleyip aya
Düşüyor hayalet kahkahaların ardına
Kovulduğu pencerelerde
Uyanamıyor kaskatı donduğu bir sabaha
Ve onu bulduklarında
Bir gelincik gülümsemesi
Dudaklarının morarmış kıvrımlarında