Sözcükler bir yoldur duyguları anlatmaya
Ne kadar hâkimse dilin kelimelere
O kadar dökersin varlığını sayfalara
Ve hep olmayacak şeyler yazmak istersin de
Neden kaleme hükmedemez elin?

Sol omzundan bakarken geleceğe
Sağ omuzdan gelen sesle irkilirsin
Aslında sağı solu yoktur doğrunun
Sağlı sollu yumruktur acısını yüzünde hissettiğin
Düşlerin kardeştir de
Düşünceleri bir araya toplayamazsın

Yayı çekilmiş bir ok gibidir öfke
Haksızlığın tam göğsüne saplamak istersin
Neresinde saklanıyorsan incinmişliğinin
Kimsenin uğramadığı tenha kuraklığında
Bildiğin ama söyleyemediğin sokaklarını
Görmekten kör olmuş gözlerle yazarsın

Kelamın kaynağından çıkartarak öz suyunu
Harflerden beden oluşturursun
Ve ruhundan üfleyerek o gövdeye
Can verirsin kelimelere

Kendi kaybına yabancı olanlar anlamaz okuduklarını
Ruhu karanlıkta kalanlar vurur isyancı damgasını
Şiirin yüreğine dokunanlar anlar
Suskunluğun sitem şarjöründen çıkan kurşunlarını
Yasaklar dile lal getirse de
Yasalar âma etse de sözcükleri
Ve kan değirmenlerinin çarkı senin için dönse de
Kaleminden kelam hiç eksilmesin