Seherde başlayan gün gibi,
Güneş gibi,
Ay gibi.
Batmaya mahkûmdu umutlarımız bunlar gibi.
Güneşin çocuklarıydık biz,
O her doğduğunda,
Bizde onunla her şartta yaşardık.
Oysa diyorum,
Oysa bizimde umutlarımız vardı,
Bir intihar gibi.
Oysa biz sizler gibi çok şey istemiyorduk.
Fırından taze çıkan bir ekmek,
Yanında demli bir çay,
Yaşamaksa en güzel katığımız.
Ölümü bilmiyor,
Ölüme düğün bayram diyorduk,
İntiharı hiç düşünmüyorduk.
Oysa bizimde sizler gibi umutlarımız vardı.
Hayallerimizde fırtınalar kopuyor,
Düşlerimiz hep yetimdi,
Ama yinede gülüyorduk,
Gülümsedikçe,
Toprakla bütünleşiyorduk,
Kızgın güneş altında yanardı tenimiz,
Fırındaki o bir ekmek için akardı alın terimiz.
Sizler buna amele yanığı derdiniz.
Avuçlarımız patlardı,
Kazmadan, kürekten, çapadan,
Oraktan, tırpandan, yabadan,
Ellerimizde derin çatlaklar olurdu,
Gideceğiniz o kara topraktan.
Ellerimiz sizinki gibi bakımlı ve manikürlü değildi,
Düşlerimizde sizin gibi olmakta yoktu gerçi,
Kadınlarımızın üzerinde tezek kokardı,
Arada yaktıkları ateşin isi,
Peynirin kokusuda sinerdi,
Bizde kokardık balçık, ter ve toprak,
Kokuya alışkındı nefesimiz,
Hoş ya kokmasak biz yaşayamazdık.
Kadınlarımızda hayal kurmazdı amma,
Pahalıydı düşleri rüya gibi,
Parfümler ,epilasyonlar değil,
Toprak kokan rahimlerini kanatarak,
Sizlere sunduğu bebekleri okutmak.
Bebek bezi nedir bilmiyor mendil kullanmıyorlar,
Bebekleri hala toprağa beliyorlar,
Kırk gün dolunca beziyorlar.
Anadolu çocukları sümüklerini,
Hala koluna siliyorlar.
Okusun diyor analar,
Okusun…
Televizyonda gördükleri sizler gibi,
Büyük büyük adam olsun istiyorlar.
Ama olmuyor,
Özlerinde toprak,
Gözlerinde Anadolu,
Yüreklerinde vatan varken,
Bu bebekler okusa da bir bok olmuyor.
Hırsızlığa günah,
Haksız kazanca haram,
Devlet malında tüyü bitmedik yetim hakkı var diyorlar.
Oysa
Oysa sizler öylemiydiniz.
Emeğimizi kurutup,
Ekmeğimize el koydunuz.
Bitmemişti hıncınız,
Ortaçağ fikriyle dünyamızı kararttınız,
Seherde başlayan gün gibi,
Güneş gibi,
Ay gibi.
Bir intihar gibi yaşamak artık Anadolu’da.
Orhan YILMAZ