hayrettin taylan

konakladı aşk kervanım gül handa
özleminin mavi sayfalarına gül kalem yazdı bekleyişi
sığındım güllerden yapılmış hanına
güldün
h/andın
gülhan’dın

sulara susamışlık öğreten ömürdeyim
İstanbul da ekleniyor yazgımızın dağlarına
Nazların kök s/alıyor can kırıklarımda
Asil bir renge gelin oluyor sevgin
Beni senden giydiriyor alışma şıklığı

aslını kaybetmiş yaralar tükeniyor varlığınla
Üşüdüğüm aşk cennetinde huri oluyorsun
can kırıklarımın cehennemindeki ulaşılmazlığı yakıyorsun
gülüyorsun gül yerine
han oluyorsun an yerine
gül/han oluyorsun aşk yerine
kızıl kızıl ömürler büyüyor bu kokulu sevdada
Y/önsüz alışkanlık değiyor değemediklerimize
tanımsız bilinmezlere yolcu ediyor yaşayamadıklarımız
Yüreğin gül denizi oluyor
uzak kaldığımız her dem gemi
özlemlerimizin yükü ağır
bir başka gama atma beni yar

bil baştan sevdalar yazdım ruhunun duvarına
olmazlığın saklı kentine kadim seviler ekledin

mir /gülden önce gülüm/ser
ben andan önce ulaşır hana
gülhanında açıldı son aşk şubem
mis kokulu demler satıyor ömrüme
gülüyor gülme
biliyor sen sorma
bir güle gül, bir hana gülhan oldum
beni tanıyor ben
eskizlerimi t/arama yar
eskimez volkanlarıma basma yar
ki ben aşkına y/anardağken
yazılmış destanların aynasında kırıştırma sevi yüzünü
sen gül/sün
gül /sensin
an ve han benden bir ben