sürmeli mevsimler ağlaşıyor mayıs güncelerimde
yağmura gebe
bulut gözlü kadınlar gibiyim
aksi
nemrut



mavi kanatlı bir posta güvercini konuyor
boş ağzıyla balkonuma
düşüncelerimle ürkütüyorum
kursaklarını




ılıman iklimlere surat yapıyor oymalı düşler
genzimde düğümlenen kalabalığa
asılı kalıyorum..




"sormayın
bende
bu halimi sevmiyorum"




her geçen güne
bir gri kurdela daha bağlanıyor
okyanus gözlü çocuklar resmediliyor,
ruhumun tuvallerine
parmak boğumlarına dokundukça
ısınıyor avuçlarımdaki yalnızlık
sürek avına çıkıyorum/aşka üryan




evet
gezginim
sevda dilenen gönüllere bir kaç kuruş umut bırakıyorum
ve tohumlarının
toprağımızın rengine benzediğini düşleyerek
avunuyorum




elimi uzatsam
tutacağım
elimden düşürsem
kırılacak kristallerin




unutamıyorum ebabilim
ardı arkası kesilmiyor sürgitlerinin
ayrıntılara gizlenen bakışlarından solgunlaşıyor
zaman

an be an yeşile gülümsüyor günler
yüzümde çukurlaşıyor özlemin
sen’li akşamlara rehin bırakıp sorgusuz sualsiz
doğduğum gibi sana filizleniyorum..

her kırgın bahar..





Çiğdem Parlayüksel