Toz pembe,gül pembe idi o yıllar.
Ana,baba,kardeş,çocuk sevgisi
Sarmıştı tüm benliğimizi.
Mutlu günler yaşadık birlikte.

Yıllar yılları kovaladı.
Ana baba yaşlandı
Bir oldu bitti;
Canlarınmız bu dünyadan göçtü gitti.
Sonsuza kadar birlikte yaşamak boş bir ümitti.
Böyle bakmıştık yaşama,sevgiye.

Günümüzde sevgi saygı yozlaşıyor ne kötü bir şey.
Kardeşleririmiz,çocuklarımız oldu hanım efendi bey.
Yaşlılar evlerinde cılızlaşan uğraş içinde;
Onlar kendi sevdasında hey gidi hey!

Sessizleşti şen yuvamız,düşünemedik bu günleri.
Biz bize kaldık ne menem şey.
Sen tut şu kanepenin kenarından cılızlaşan elinle.
Ben de tutayam öbür yanından bütün gücümle.

Aman dikkat et!Dizinden güç al.
Yorulunca yüklenme,bekle kal.
Biz sandık ki toz pembe,gülpembe günler sürer gider.
Herkes bizi unuttu,tuttu kendi yolunu.

Biz yine aynıyız,öz veri,sevgi doluyuz.
Biz yine kucaklarız,değişmeyiz hep buyuz.
Gün gelir yaşanan demler biter geçer.
Yaşamın gerçeği bu, eken ektiğini biçer.

Yeter artık,saat oldu on yedi.
Çok yorulduk,yere yığılacağız şimdi.
Onlar gezdi,eğlendi döndü evine,
Gel oturalım kanapeye,
Tutuşalım el ele,dinlenelim bir süre.
Bak yüzüme gülümse KADINIM;
ANNELER GÜNÜN KUTLU OLSUN.

8/05/2011 - Nazmi ÖREN