Yahya Kemal BEYATLI’nın
Aziz hatırasına




Niceler gelip geçti, saçı sırma, yüksek nalın ;
Biz seninle içerken iksirini Kemalin...

Kalmazken hiçbirinden izanımız da bir iz ;
Bir kutsi kubbe oldu sen’le şiirlerimiz...

Doğu’dan yelesini, nallarını batı’dan ,
İnmedik o gün bugün senin hayal atından...

Bir hafızın uhrevi sesi kulağımızda ;
Kuşlar kanatlarını ıslar sularımızda...

Birleşir su çatında, yağmurla akan nehir ,
Bütün yolları bağlar, sende ki büyük sihir...

Mehtabı sen’le sevdik, sen’le giydik güneşi ,
Bir bayram sabahında öptü kardeş kardeşi...

Yaklaşırken ezanla, hem Allah’a, hem kula ;
Bulutla yağmur gelir, Üsküp’ten, İstanbul’a.

Uzun yeleleriyle geçip gider kısraklar ,
Dolaşır elden ele, ay yıldızlı bayraklar...

Ney diye üflediğim, uzun, içli kamıştı ,
Bizim rönesansımız seninle başlamıştı.

Bilemem kimler erdi sende ki bu rumuza ,
Kanlıca nakş olurken matkapla ruhumuza...

Körfezin sularından her gün bakarken ay’a ,
Katıldık, şen ve şakrak, uzunca bir halaya...

Baç alırken mirastan, şiiri güldürenler ,
Ne ummuştu bilemem ölümü öldürenler?.

Koskoca bir tarihi seyrederken aynadan ,
İki mısra yetmişti uyanmama rüyadan.

Bir dünyayı taşırken alarak kucağıma ,
İlk kibriti sen çaktın küllenen ocağıma!

Gırnata’nın en güzel gülü için sen sağ ol ;
Kemaline kem gözle bakmayız müsterih ol.

İstanbul’u gezerken semt semt ve sayha sayha,
Ay bedirdir boğaz’da rahat uy Ey Yahya !...




Hayrettin YAZICI