o gece
öksürdüğünü hiç duymadım
bilsen nasıl sevindim, iyi olacak annem dedim
er sabah Senemce yengem geldi
apar topar bizi evine götürdü

o gün
parkta çocuklar salıncak sırasını bize verdiler
serçeler dallardan, kumrular antenlerden bize baktılar
satıcılar elma şekeri verdi bize, parasız

belliydi
bir şeyler oluyor abla dedim
kızdı, çimdikledi kolumdan
“her şeyi pek bilirsin” dedi

sekseğimize ağıtın karışıyormuş
dört çocuğunun kıyametiymiş yaşanan
bilemedik ya annem

bir hafta sonra getirdiler bizi evimize
yoktun, yoktun işte
tutturdum isterim annemi diye
debelendim yerlerde, feryat figan

“ağlarsanız anneniz üzülür” dediler susturdular

sen üzülmeyesin diye
ben zifiri gecelerin
koynunda ağladım ya annem

o yıl okula başladım
herkesin mavi önlüğü, kırmızı çantası,
kırmızı kurdelesi, suluğu
taranmış saçları vardı
ben darmadağındım ya annem

tüm bunlar bir yana
elinden tutan anneleri vardı çocukların
o an
işte ben o an
kalbimden vuruldum ya annem
gözlerim doldu doldu tuttum
taşırmadım sen üzülmeyesin diye

bekledim geceleri
ben zifiri gecelerin
koynunda ağladım ya annem

kına gecemde
kimse “kınayı getir anne” diyemedi
başka türküler çığırdılar
“biz de annen sayılırız ağlama” dediler

ağlarsam
dereler sığmazmış yatağına
ağlarsam
akdeniz yeşile boyanırmış

ağlamak istiyorum artık içim depili
ağlamazsam annem
yüreğin acıları sorgularken
beynin kırmızıya boyanmaz mı




22.08.07-Antalya
Sıtkı ÖZKAYA