Altın tepside sunulmadı hayat bana da
yalnız olduğumda ağladıklarıma
güldüm birileri varken yanımda
sıkıca sarıldığım hayatın aynasında.

Engebeliydi yokuşlar
diplerdeydi umutsal kırıntılar.
çocukluk masumiyetim ile
yapmak isteyip de yapamadıklarıma,
annemin cevizli kurabiyelerine özlemime
kardeşlerim ile ettiğim kavgalara
O yıllarda anlamı olmayan
şimdi burnumun direğini sızlatan
buruk gülümsemelere güldüm...

Dertlendiğimde pişmanlıklarımı dile getiremediğime
dibe vuruşlarda bir dip daha olacağına
vurgun yemeden çıkacağıma
mutluluğun sıcacık saracağına
şiddetli poyrazlara rağmen güldüm...

İçimde yolculuklar yaparken
geçmişte kalmış özlemlerime
yaşayamadıklarıma güldüm...

Dünden bugüne yıllarımı harcadığım
gülüşümden vazgeçemediğime güldüm...

Kimbilir hatırlayamadığım kaç anı
kaç hüzünlü gün var bu yüzde.
Yaşları belli olan yaşanmamışlıkların
Gülümseyişinde...

Ferda Özsoy