Kırılası zamanın yalnızlık öyküsüne başlıyorum
İki nokta üst üste,
Gece;
sen uyurken,canım sen uyurken ben,
Kalbinin can ağrılarını sarıyorum..

Avuçlarımda birikiyor zaman,sana yeni şiirler bırakıyorum..
Ağlamak sancısı vuruyor gözlerine,alıp damlalarını öpüyorum..
Öpüyor,görüyor,seviyorum..

Geceyi nöbete yaslıyorum,çaresiz kalışını bana,
Adın cehennem oluyor bir an, göğsündeki alevi gördükçe…

Sarıp sarmalıyorum,tüm geç kalışlarımı,
Seve seve ayrılışlarımı,
seni divane ve ölesiye pervane..
Seni kahrolası bu gurbette,aşkın infazına
Ve çıkmaz yolların insafına,bırakışımı…
Geceyi sürgün edip ben; kadere çalım atışımı
Duvar duvar büyüyen yalnızlığımın ,
İhanet kokan insanların, kahpe seferlerinde,
İçimize koydukları : şüphe,keder ve zulümler eşiğinde
İsyana ve nisyana gebe kalışımı,ah sensiz ben ..
Sensiz ben, aşka bin kurşun atışımı…
Sarıyorum..arıyorum..yanıyorum..

Ey hayat,ey hayat..durul artık…
Kırıl artık..utan artık..yetti zulmün..yetti..
Tamam..tamam..