değme bana bugün rüzgâr
verdiğim emeğin pişmanlığında
lodaslanıyorum kaç zamandır
neyimi sökeceksin ki yorgun bedenimden
neremi yırtıp ta geçmişe yamayacaksın
barınamaz bir muhacir gibi
yaban coğrafyalarda musalla arıyorum zaten
hangi avuntu bir daha geri verecek
gözlerimde ki rengi
ve incinen mahremiyetimle biriken öfkemi
kim eskisi kadar
acılara duyarsız kılacak beni



değme bana bugün rüzgâr
aynalara bakamaz oldum aylardır
bana benzeyen düşmanla
kanlı bir düellonun hesabına aklımı yoruyorum
çorak vahalar kadar
ortada emer ruhum yalnızlığı
bu yüzden suretimi
tuz buz etmekten korkuyorum
bırak beni rüzgâr
kendini gündüze unutmuş yıldız gibi
amiyane bakışların irislerinde fersizim işte
lâcivert günâhların koynundayım
değme bana
delme beni her esişte



dokunma bana bugün rüzgâr
terk edilmiş sonbaharın
son yaprağını yüzüme sürerek
üstüme sinmiş hazan kokusunda uyuyorum
keşişleme bir şiiri giyindim turuncu ateşlerle
gökyüzünü kestim sandım
denizi soydum bir tutuşla
nafile
gündoğusu günbatısı karayelde
yakışmadı bana bu mavi ceket
yakışmadı işte





Faruk CİVELEK