bir açken
bir de sen gittikçe
gözüm kararır
dağılırdı geçmişim
dağılırdı geleceğim…

sözlüklere koşar
üstünü örterdim kelimelerin
hani yazdığımda
eline almadığın
okumadığın
üşüyen...

camları kırılmış göz bebeklerim
yeni şeyleri arardı yine de
sırf doymak için
sırf doyurmak için…

bir türlü ihanete yaklaşamazdı kalemim
ve dilim...
eskiye aşinalığım
ekleyemezdi lûgatime yeniyi…

kalmış olsam da gerilerde…



hele
gidişlerini tehditkâr bir sözle de taçlandırışın yok muydu
konuşsana!
yahu susmuyordum
susmuyordum!
aşk dilimi ısırdıkça acım büyüyordu…
o kadar!

bir duyumluk mesafedeydin
öylesine uzak.
hem açlık
hem yanılgı…



sonra
sayısını unuttuğum
gidişlerin sonuncusunda
kalanlarını attım uçurumdan…

yedim!
‘cılız’ dediğin yazdıklarımı da
çok şükür doydum
Elhamdülillâh…

sen şimdi
bu aşka yeniden gelsen
karşılar mıyım eskisi gibi?
bin kere and olsun ki
yani öyle işte…



toparlandım.