gün, begonyanın gözyaşı
damıtır yokluğunu
asılır üç kapılı dönüşsüzlüğe tacın
boz bulanık nehrin akışına karışır son gülüş
nisan çığlığına murt kokusu
yükselir memleket aşırı
arşın koynuna sığınır yokluğun
turunç çiçeği /düşer şehrin kaldırımına
döne döne…



kör şifâlar dilerken /sağır aminleri duyuramaz
teneşir avuçların ortasına
üç anahtar düşürür zaman
aman vermez habis !
koparır gövdesinden ruhunu
çeker


suret arar azrail
dikilir

toprağın ve ahın yüzüne serpilir yokluk
kırmızı kuşağını bağlar
çam kokusu
kavurur anne sinesini
ağlatır bin zılgıt



ve anlatılır
dilden dile göçmen hikâye
kırım ilinden
noyan suyuna karışır yokluğun
bulanır
rüzgâr yüzünü yalar toprağının
efil efil
koparır gövdesinden ruhunu
çeker


suret arar azrail
dikilir

hece taşına ilk söz:

Hüvelbâki !



yahya incik/10 nisan 2011 /tarsus