-Bu çökük omuz, umutsuz gözler ve dününü yitiren adam, iyi ki bakmamış sana çünkü maske takardı gözlerine ve yakalayamazdın insanın yüz yıllık efkârını...-

Döküldükçe damla damla gözyaşları,
Limanın taşlarına
Sallanarak giden bir bedenin ömrü de
İzler sessizce gölgesini…
Ne efkârı anlayan bulunur
Ne elinden tutan…
Gecenin şefkatli kolları
Sararken dalgalarla ruhunu,
Dalar derin derin gönül
Ve titrer anıların soğukluğundan.
Med cezir misali ömrü
Dizili inci gibi duvara,
Yansır bir bir varlığının zincirleri
Acımasızca ve gülerek…
Neden ki diyemez,
Bendendi diyemez
Diker şişeyi tepesine,
Büzüşür lime lime battaniyenin üstüne…
Sahipli bir köpek gibi mutlu,
Umut yüklü bir yürekle
Uyanmak ister güne.
Ruhu mu, bedeni mi inledi bilemeden
Sıçrar birden sırılsıklam,
Böğründeki tekmeyi unutup…
Bu haykırışlar yabancı değilken ona,
Çökük omuzlarını alıp
Sürünürcesine uzaklaşır tekneden,
Onu götüren ayaklarına itaat ederek.
Sırtında binlerce yük,
Gönlünde sadece anlamsız bir düş,
Bakar güneşin şavkına
Görür gibi onu
Yıllar ötesindeki gençliğiyle ve
Kırışmış yüzüyle…


11.4.2011
Serap DEMİRTÜRK