Neydi yaşamak zorunda kaldığımız?
Hayat denilen şey neydi?
Üzerimize biçilen kaftanlardan ibaret yaşantımızda
Bizlere düşen neydi,neydi payımız?

Kahrolası bir çaresizliğe itilmedik mi yıllar boyu?
Her defasında sabır demedik mi?
Bunda da bir hayır vardır deyip,geçiştirmedik mi?
Neydi payımıza düşen,neydi zorunlu soluk almamıza sebep?

Birşeyler için gelmiştik elbet dünyaya
Bir amacımız olmalıydı değil mi?
Hayat denilen zindanda,mutluluk oyunları oynamadık mı?
Çareler arasında çaresiz kalmadık mı bir ömür?

Söyleyin,Allah aşkına söyleyin..
Neydi benim payıma düşen,neyin cezasını çekiyordum ben?
Sevda denilen kahrolası duygu karmaşasında
Birbiri ardına kazık yemedim mi?

Kime yar dedimse,sırtımda hançeri vardı
Tutmak istedikçe ellerini,ellerim hep boş kalmadı mı?
Neydi benim payıma düşen,ben neyin hesabını ödüyordum bilmeden?
Kupkuru bir yalnızlıktan öteye gitmedi benliğim

Her defasında bunda da bir hayır var dedim...
Avuttum kendi kendimi,oysa benim kaderim baştan belliydi
Kaybetmek alnıma yazılmıştı benim ve hiç bir silgi bunu silemezdi..
Bu gerçeği değiştiremeyeceğime göre,benim dünyada olma sebebim neydi?

Yaşamak ağrısı aşılmıştı boynuma sorgusuz sualsiz
Ol dedi ve oldurdu beni,seçme şansım olmadan
Gözlerimi hiç bilmediğim insanların içinde açmıştım
Ve hayat deniyordu adına,yaşamak zorunda bırakılmıştım...

Bu sözler isyana götürür adamı,sözlerini işitir gibiyim...
Bu satırı okuyan bir çok insan isyan ettiğimi sanacak..
Oysa bu isyan değil,yürekten yükselen sesleniş...
Çaresizliğimizin en büyük ispatı...

Sevgiler geldi geçti ömrümden
İsmini bilmediğim bir çok insan hayatımın bir köşesinde yerini aldı..
Dost oldu kiminin adı,kimi de en büyük düşmanım rolünü aldı...
Hayat toz pembe değildi elbet,hem iyiler hem de kötüler vardı...

Tutarsız ve üstelikte anlamsız bir sürü zaman akıp gitti
Ben beni anlamaya başladığımda,ömür yarıya gelivermişti
Tıpkı şairin dediği gibi,yaş otuzbeş yolun yarısı...
Bende yolu yarılamıştım işte,otuzbeşe ne kaldı...?

Şimdi bakıyorumda,insanlar ne kadarda anlamsız şeyler için çabalıyor
Dünya malına öylesine kapılmışlarki,özlerini unutmuşlar adeta...
Oysa buraya gelme amacımız baştan belli değil miydi bizim?
Kul olacak,kulluk edecek ve sınavı geçmeye çalışacaktık değil mi?

Kim farkında ki ömrünün büyük kısmını kaybettiğinin?
Akıp giden zamanın şaşasına kaptırmaktan öteye gittik mi sanki?
Hepimiz aynı hataya,üstelikte binlerce kez düştük
Bin kere düştükte,bir kere farkına varamadık değil mi?

Ne hacet ki sözlere sığmayacak kadar çok yanıldık
Ne yazık ki biz bizi anladığımızda,varolmaya çok geç kalmış olmayacak mıyız?
Geçti bolunun pazarı, kaybettik; biz bizi yitirdik...
Şimdi hiç bir anlamı kalmadı,boşa harcanan zamana akıttığımız gözyaşının
Kaybettik, varoluş sebebimizi unuttuk ve biz bu sınavı kaybettik...!

byHaktan
18/01/2011 Salı saat: 00:09