/ Aynalar kişinin kendiyle yüzleşmesi değildir
çünkü kişinin o an ki kullandığı yüzünü yansıtır
elbette herkesin bir yüzü vardır, bir de yüzsüzlüğü!../


I

Onarılmaya büyüyorum;
gecekonduların buğulu camlarına adımı yazarak...
hayat her an çürümekmiş zamanın bağrında
ve çocukların bile katledildiği kalp ağrısı bir çağda!..

Yalnızlığın kemiğe dayandığı yarasa gecelerde
kanımı emer şiirler,
uzayıp gider asansör boşluğu yalnızlığım
bazen buruk, çoğu zaman inleyen hıçkırıklarla...

hükmü yok şiirlerin, kalabalığın kuşatmasında
ve hükmü yok zamanın, aşkın açtığı yaralarda
yırtılmaz bir gecede, kan çanağı gözlerim,
firari uykularda
unutulduğumuz derin kuyularda;

Ben, İbrahim’e, İsmail
kör kuyulara Yusuf’um.

II

Oysa ki uslu durmadım, uslanmadım da
sayıklamalar, yanılsamalar cehenneminde
bir yara gibi, kendi kabuğuma saklandım...
yüzüme eskimiş bir gülümseme iliştirdim
ve yürüdüm, aşkın yalnızlıktan geçen yolunda
ürpererek ve sarılarak, yaralı sevişmelere

Kısa bir yolculuk tadında, herkes uzun uzun sevişirken;
belleğimde zulümler, yüreğimde kederler,
tel örgülerde çürümüş özgürlükler biriktirdim...
ki herkesin boşluğa yaslandığı bir dünyada
hiçbir yolculuk aynı yerde, hiçbir aşk berabere bitmez!..


III

Ey!
boşluğu hedefleyen silahşör;
içimde silahlı çatışmaya girme
çünkü;
ben
dağlarda Musa
çarmıhlarda, İsa’yım!

IV

Üşümeye ayarlı, burda bütün sevdalar
senin için kar yağar ve kirlenir!
yağmur ıslanır senin için...
biliyorum vuracaklar seni, güneş hiç doğmayacak
kimse imrenerek bakmayacak aşklara
ve kadınlar akşamüstü efkarlarda, ağlamayacak uçsuz bucaksız ayrılıklara
geceleyin bir ’kurt gibi inecekler kendi yüreklerine!..’

Çocukları vuracaklar, hep erken büyüyen acılarda
hiçbir çocuk, özgürlüğe kollarını açıp, umut şarkıları mırıldanmayacak
hiçbir çocukluk, hiçbir elma ağacından elma çalmayacak, o yasak tadında...
güneşini saklayan gökyüzünde kuşlar kanat çırpmayacak özgürlüğü simgelercesine
ve hiçbir çocuk, uzak dağ yamaçlarında uçurtmasını hiçbir rüzgara salmayacak!..

Ve yeni bir hayat başlamayacak, eskisini öldürmeden!..

Şiirleri vuracaklar;
kimse kimse için öyle içten, öyle derin yanmayacak
şiirlerde yaraları sarmayacak
ve şair başka acılara yürümeyip, yalnızlığı sırtlamayacak
kimse fırtınalı bir hayatın ardından, soluklanmayacak bir aşkın yasak kıyılarında.

V

Ey!
bir yaşam hakkını bile yanlış kullananlar;
acıyı uyandırma
sevgiyi aşındırma
ve yalnızlığı utandırma!..


(Birdal ERDOĞMUŞ)

NOT/ Gecelerdir uykularımı bölen, Kayseri’de katledilen çocukların yakınlarına Allah’tan sabır dilerim, acılarını kendi acım sayarak!..
Umarım vahşetin zanlıları gereken cezayı görürler, kayıplarımızı geri getirmese de.
Sakatlanmış bir bilinçle ve yaralı bir duyarlıkla da olsa, Türk adaletine güveniyorum!!!