masum bir gündü gece rüzgar okşarken gövdemi









gidişlerin hüznünde severken yarım öykümü
dilim ne mısralar dökecekti şehre
yağmurun adımlarıyla arşınlarken bahar sabahlarını
bulutun gölgesinde kalırsın biliyorum
narin yalnızlığa saklarken ruhumu
elimde ağrır biriken saksılar
hayallerim çiçeksizdir
bomboşdur
yüzünü güneşe dinlendirdiğim saatler
biliyorum










sokak aralarında yıpranan çocuklar kadar susuzum karanlıklarda
düşünürüm eski adamlarda hep birşeyler
düşüncem ağlanır
yüreğimde annem
ve pencerelerde
yanık sızı
yosunlu sulara koşarım
elbette uyanır ölüm denizlerde





soğuk ateştir aklıma gelen yoksulluğum




kirlenen özlemlerin içinde gözlerim delik deşik
hangi inanca bulansam vurulur aynalar
yarınlarım hep korkulu
hep kılıç kanatlı gecelerim
ki
çürüdükçe tohumlar
toprağı döver
kuruyan dudaklarımda çıldıran resimler







sarı bir sevincin ufuklarında düşlerim