Düşte ölür, bozar kaderi
Bir yudumluk şarap;
Kadehteki iz:
Dudaklarından bana kalan..

Değersiz zaman akıyor,kalbinden yaralı.
Ahlar; muzdarip,
aşk ;hoyrata meyillendi,
Gönül ızdırap;
bu yelkenli battı mı açık denizde..?
Tayfada bir yılan,
En yaralı yerınden ıslattı mı hayat..?
Hemhal olmuş bir aşık geceyle,
Karanlıkta;
Aydınlık içiyor.
Zaman her zaman ilaç değil, alınmış elinden çabası
Gönül koyma, hasret bin parça
Paramparça,toplanmaz artık..

Yollar üşümüş,
giydirsen hırkanı, nafile
Deli ceylan;
siyah gözlerde iz: kan çanağı.
Dolansa aşk evini,
Sırdaşı: kan,akarken al al
Alaca bulaca bir yalnızlık kuytusu,
sorgusu gecede..
ölüm korkusu,sesinde..

Bir kadın, camii avlusuna,
aşkını bırakmış kundakta:
‘’Daha iyi bakılsın,korunsun,’’ diye..
yana yakıla ağıtlardayken sesi..

Aşkı üşümüş,aşkı ağlıyor..
Koynunda taş,yumruğu göğsünde..

Her gidiş biraz ölüm, biraz müebbet divanenin gözlerinde
Genç ölü bir aşk; düşmüş toprağa,
yeniden filizlenmek için hayata..
Ya medet,ya ışık,ya aşık..

Öfke; hayır değil şer ; ağzı bıçak açmaz,
Kin yurduna kim öfkeli ise,yılanın zehri ,önce ona akıyor..
Bırakıyor,yetti….
Yılan oldu, yalan oldu, talan oldu.
Ö/mür sorgusu,
Yan/kı törpüsü,
y/alan köprüsü
Yıkılıyor..yıkılıyor.

Her gidiş, koparır canda bir parça
Bu gidiş :
son kalan kırıntıları da vurdu

Bomboş bir kaleyim, şimdi..
Gün yüzünü döndü,öte yana..
Surlarımda zehir akıyor; yanardağın ağız suyu: lavlar gibi
İlk değeni yakıyor..
Değme..Değme..

Avluda bir ten paramparça,mavi gözlerde :bir şafak türküsü
‘’Özlem benim kavga benim aşk benim’’


Dağıttım mührü; çözdüm düğümü,
Kanattım yaramı, nafile…
Zehir, kana karıştı çoktan..

Kalabalığa bulandı, karıştı aşk
Çokça yılan, az biraz yalan,
Eski sevdalar, kaleyi içten dağıtan dost aynaları,
Vurdu..
Vurdu.

Kadın; aşkı kendinden korumak için,
Zehirlendiği can, Canan’a geçmesin diye,
Değmesin diye dudakları aşka meyletmeye
Gömdü,toprağa kendisini, saklı sevda şiirleriyle
Gömdü ..
Gömdü…

Yeniden filizlenmek için hayata..
Ya medet,ya ışık,ya aşık..



SİBEL EŞİYOK