Yâdıyla unuttu, kendi adını
Yâre fedâ etti, bin muradını
Onun için yıktı, her âbâdını
Yine de sevmedi, Leylâ Soneri

Gözleri cemâle, âyîne oldu
Her bakışı ona, karîne oldu
O kalbi aşkına, rehîne oldu
Yine de sevmedi, Leylâ Soneri

Dalında sarardı, yapraklar gibi
Semâya yalvardı, çoraklar gibi
Ağladı peşinden, çocuklar gibi
Yine de sevmedi, Leylâ Soner’i

Kara günlerinde, şöleni oldu
Aşkının azabıyla, öleni oldu
Uykusunu gece, böleni oldu
Yine de sevmedi, Leylâ Soneri

Katlandı sabırla, gülün hârına
Karları yağdırdı, her bahârına
Bulutlar yas tuttu, âh u zârına
Yine de sevmedi, Leylâ Soneri

Niçin hiç sevmedin, zâlimin kızı?
Ağlayan gözleri, her gün kırmızı
Öldürdü Mecnûn’u, bu derin sızı
Yine de sevmedi, Leylâ Soneri

Dil, beddua etti, kalp amin dedi
Bir daha aşkamı! bin yemin dedi
Sonunda o kalbin, yâr kimin dedi?
Yine de sevmedi, Leylâ Soneri

Soner Çağatay Mart 2011 / Wuppertal / Almanya

Not: Klavye Almanca olduğu için kesme işaretini kullanamadım.
Kelimeler:
Karîne: belirti, ip ucu, alamet
yâd: hatırlama, anma