Sen vazgeçemediğim bir düştün sadece
Seni gördüm ve düş/tüm ben de.


Çaresizliğimi vurdum duvarlara
Çatlak sesler işittim parçalarımda
Buz kesti ve düştü gözyaşlarım
Merhem ararken yaralarıma

Sen… Evet, sen bayım!
Hangi çehreni takındın ıslatırken kuraklığımı
Ya da kimdin ısıtırken donmuş parmaklarımı?
Her hücren farklı bir zehirdi bana
Kanıma susamış ve gün geçtikçe bitiren beni.
Bense bir taneydim
Ya da bir değil de her tanem aynıydı benim.
Nar özentisindeydi tekilliğim
Sen yürürken önüne düşen kar tanesiydim ben
Farkında olmadan üzerime bastığın
Biliyordum yanağına düşsem
Eritirdi beni sıcaklığın
Bu yüzdendi yere düşüşüm
Teninde sıvılaştığımda
Senden kopamayacağımı bilirdim
Derinin altındaki hücrelerine sızar
İçine işlerdim sen beni atana kadar
Sonum yine hüsrandı

Sessizdi benim tüm harflerim
Bu yüzden,
Hep bir sese ihtiyaç duydu kelimelerim
Dilim tükendi susmalarımın altında
Gözlerime yükledim tüm cesaretimi
Onlar da sadece baktılar
Seni göremeyince,
Sağanak bir yağmurdan medet umdular
Her damlamı saçlarına düşürdüm
Ama yine olmadı
Çok ıslaktım, tutunamadım.
Ve yine…
Ayaklarının altına bir parçamı daha bıraktım

Sana doğru yol aldıkça hafifledim
Azıcık kalmıştım artık
Küçücük halimle geçtim karşına
Dikildim tam önünde
Baktım öylece taptığım silüetine
Ama sen görmedin beni, sevgili bayım
Geçtin içimden tüm yakıcılığınla
Ve dağıttın geriye kalan parçalığımı da
Artık geriye bir hiç kaldı benden
Uğrunda bittim…
Tükendim…
Ve öldüm bayım…

Ruhuna bulaştım ve hayat buldum yeniden.

23.03.2011