kapılar dikildi önümüze
kestiler yollarımızı bir bir
gece gibiydi aydınlığı günlerin
demir parmaklıkların ardında
farkı yoktu aslında
günlerden gecelerin

kırdılar umutlarımızı tek tek
henüz bahardı
şarkılarımızı okutmadılar bize
kim söndürdü ışıkları
soframızda
paylaşmamızı istemediler ekmeğimizi
neden suskun ay ışığı bu akşam

sesler kesildi sokağımızdan
kaldırım taşlarında bir sessizlik oturuyor
ve gölgeler büyüyor köşe başlarında
yüreğim sıkışıyor birden
yalnızlık çoğalıyor içimde

tutukluyum son yirmi dört saattir
yüreğimi
bileklerimi sıkıyor kelepçeler
belki dışarıda hava ılık
odam koyu karanlığa boyanmış
demir ranzam güngörmüş
battaniyem tanıdık

kapılar paslı soğuk
kapılar boyuyor karanlığımı
üşüyorum
örtün kapılarımı

gece uzun demiyorum
uzunluk ne kelime
türküler okuyorum
türküler dokuyorum
geceden günlerime