Pastoral şiirlerime tema olacak kadar özelsin
Tıpkı kırların kucağına kendini adamış
Gönüllü çiçekler gibi…

Çırçır böcekleri gibi hanendesin;
Sesin melodik…
Kırlara sinmiş kokun,
Dokunduğun her çiçek bedenimi sağaltıyor
Nesneleri özel kılan nedenlerimin
Senin burada bir zamanlar yaşadığını;
Hayal ettikçe
Benim ben olduğunu hatırlıyorum

Pastoral şiirlerimin Ecesi
Senden aldığım ilhamlarla yazdıklarıma
Uğur böcekleri konuyor
Ve “her şair seni kıskanıyor”

Ruhundaki gezintimle şair olmayı öğreniyorum
Bak, herkes bu kırlarda şiir yazmakla
Kimileri de gönüllerde çiçek ekmekle meşgul
Sığırtmacılar hayvan felsefesini yazar
Bizler insan felsefesini…

Ah, hayatsal seviler…
Ne garip değil mi?
Kimi zaman neşeli kimi zaman da neşesiz
Ama yaşamaya hevesliyiz
Ve acılarına gönüllü kanaatkârlarız
Ey, kırlarımın kanatsız Ece’si
Ne Sarhoş edicidir
Seni kendime bulunmaz bir Ece kıldığımla

Yağmurları severim
Seni sevdiğim kadar değil
Bayramlar, özel günler vardır
Ama bana özel olan seninle
Yeşil çemenlerde sere serpe uzandığım günlerdir.


Şimdi düş halindeyim;
Sarı sütlü başak dolu ovalarda
Kristal sularıyla mavi ırmaklar
Seni yüreğime taşıyorlar
Ve acımasız güzellikte
Kuşların bitmez cıvıltılarıyla
Uyanıyorum
Ve sen kır çiçeğim oluyorsun Ecem.



[email protected]