Ne garip Jeanne
bugün çaldığım tüm kapılardan kendimle karşılaşıyorum
ve her kapıda boğazıma sarılıyor pişmanlığım
ellere mecburi tutuşturulan bir gül kadar solgunum
üzerime yapışan her Duygu yabancım
küçük elleriyle ruhuma dokunuyor yalnızlığım
ve gözlerimi siliyor daha önce hiç görmediğim kendim


mesafelerimiz bir tren kamarasında misafir
kalbimizse ayin bekleyen bir manastır
yitirdiğimiz yerde başlıyor düşlerimiz
yeniden dirilmeyi umuyoruz ayak seslerinden ölümün
oysa ısındıkça küle dönüşen yitik aşklar gibiyiz
sen benim zamansız ateşim
ben senin külün




ahh Jeanne ! bil ki
-hangi zaman aralığından bir dilim çalsam-
-yine sana geç kalmış bir adım olacağım-

lambalarını çoktan kırdım içimdeki sokakların
hangi adresi sen diye görsem
kendi içinde kaybolan bir hayal sanacağım



yarım yamalak bir inançla duasına durduğum dileklerim
üzgünüm !
ben ki
hep ardımda özürlü ayrılıklar
doğmadan sonunu getiren mutluluklar
ve hala tamamlanmayı bekleyen umutsuz aşklar varisiyim
bu yüzden kendi çölümde Deniz bulmanın hayalinde öleceğim


ahh !Azizem
say ki ruhundan beyazlar çalan bir Don juan’ım
ellerimde kirli defterlerim
arınmayı bilmeyen yüzümde bir melek maskesi
suretinde siyahını terk edecek kalbimin odaları
belki ışığını alacağım
karanlık olacaksın
belki de hep karanlıktın
ilk kez küçük bir ışıkla kendine dokunacaksın


Faik Danışman