Sokakları dolaştım, bu gece elim cepte
Seni düşündüm biraz, hasretinle karışık
Bir sevdasın içimde; lakin sesin ta dipte
Parlayan o gözlerin, yoluma nurdan ışık

Seni unutabilsem, çıkarsam hayatımdan
Kalemime al kanlar, kusturdun şiir diye
Beni uzaklaştırdın, kendi hakikatımdan
Hayallerin peşinden, gece gittim pir diye

Her gece yarısında, seni düşündüğümde
Kalbi atar gölgemin, duvarlara yaslanmış
Kendi hakikatime, aşkınla döndüğümde
Buluyorum kendimi, yanaklarım ıslanmış

Senden birşey istemem; isteyemem ki zaten
Sadece bir kez gülsen! gülmeyen şu yüzüme
Ben içten hiç gülmedim, dünyada hakikaten
İnanmıyorsan bir bak! bak hadi! şu gözüme

Benim müşfik kollarım, meleğin kanatları
Gitme! birtanem gitme! kalpsiz zebânilere
Şehvetten sahte aşklar, yapmaktır sanatları
,Mecnun’ adını verme! o gulyebânilere

Mecnun’sa benim, hatta, aşkından divâneyim
Söyle Allah aşkına! başıma belâ mısın?
Aşk âteşinde her şeb, yanan bir pervâneyim
Doğruyu söyle bana, yoksa sen Leylâ mısın?


-Evet, ben Leyla’yım.

Not: Resmin karşısında Mecnun da var.

Soner Çağatay / 9 Şubat 2011 / Wuppertal