Bölük Pörçük ve Sonsuz Kayıp

sıkı sıkı temihledim kendime:

’yarın onun güzelliğinin ezgisine söz ol
uzak umutlar aslında bir el tutumu kadar yakındır’

geceye bandığım hasretimle acıkıyorum siluetine
gün özlemi çeken bahçeler gibi durgun
dere tepe düz gitsem içtiğim apaklığın alnımdaki yazı
ay hırçınlaştıysa bil ki ya hırs ya kıskançlık
göğün karanlığına sığdıramadığım ellerindir
sözcükler ararım dört kıta yedi gök
bulamam seni anlatıp da gölgesine sığınacak
bir kelime bile

duldasındaysam ayrılığının ömrüm yok demektir
hıçkırıklarımı saçlarının gül ağacına bağladım
sen misler gibi yayıl acılarımın bataklığına
sicim sicim kessen dağlasan her yanımı
ne fayda
kurşunî kaygılarla göçer oldum bir kere
taşlandım kışın baharın yazın
yoklara karışan yokluğunla
yalnızlığım da terk eyledi tanış umutlarımı
bir seni beklemeyi beklemek kaldı geriye
başlamadım henüz cehennemlerimi saymaya

sahil boylum
ılık meltemlerinle gittin
kalpsiz bir yağmurun ellerine teslim ederek
çocuksu gözyaşlarımı
telaşlıyım
bütün yazlara ürkek
öylesine korkakça yaşıyorum
birgün bitecek bu karanlık
sonunda sen olmayacaksın...

çipillenişinle akardı hayat damarlarıma
damarlarımdaki hayattan arta kalanınla atardı kalbim
her şeydeki hiçbir şeydin hiçbir şeydeki her şey
her yerdeki hiçbir yerdin hiçbir yerdeki her yer
sen
zaman ötesine yazdığım şiirlerdeki gizli imge
gizli imgelerimdeki zaman ötesi tek sevgili

saçlarının kırçıl ağlarına takılınca duygularım
ağlardın rüyalarının ben vurgulu mevsimlerinde
saçların heder olunca rüyalarında
seslerimiz ıslak ıslak öpüşürdü uykuları bölük pörçük
sensiz hiçbir sonum son olmayacak
ilksiz bir sonum ben
sorusuz bir yanıt
doğuşsuz bir ölüm
bir daha öleceğim
gidişinin kınından çıkarak
yanımda sen olmayacaksın...

Kağan İşçen