Yıldız Kırığı

susmanın çığlığını öğrendim resminle
kime güldüysen onda bırakmışsın sesini
kusursuzca aklıma taktığım isminle
görmüyorum yollarımın ötesini berisini

yürek atımı bin yıllar yaşadım soluksuz
yaranamadım bir türlü zamana zamansızdım
sır gibi meydan okuyorum dünyaya kınsız
güvendiğim yıldızlar kırılıp dökülse de gözlerime

acı çöplüğümü dağıttı rüzgarın şaşırtıcı
bulamadın bende bıraktığın alımlı acıları
ben bana yaşattığın acılara bile kıyamadım
paylaşmadım kimseyle avuçlarımdaki gözyaşlarımı
sakladım şehre küskün çatı katında düşlerimin

sözlerinin caddesinde yürüyorum yalınayak ışıksız
sözcüklerin batıyor ayaklarıma kanıyorum usul usul
kanımla beslensin dilin sakınma benden küfürlerini
lüzumsuz ölmemem için gereken ne varsa yap bir tanem
yakışıklı bir iyimserlikle gidiyorum sendeki senden
kendimdeki sana...

Kağan İşçen