Kaderi kederden sıyırmak gülümsemektir

Aslında hepimiz aynı kaderi yaşayan farklı gözleriz
Gözlerimiz sadece rengiyle benzeşiyor
Aynı eller içinde terliyor bedenlerimiz
Aynı düşlerin farklı uyanışlarıyla farklılaşıyoruz
Kötülükten çıkıyor tüm iyilikler
Tüm sevdalar hasrete dayanıyor
Kavuşmak için ayrılıklar şart oluyor
Oysa kaderin kederle birleşimi nokta günahımız oluyor
Gece nöbetleri, gündüzün gözyaşları, çığlık tutmuş dudaklar
Kuyulardan çıkma sularda durulanıyor bedenimiz
Aydınlıklar arıyoruz kirli yüzümüze sürmek için
Güneş bile karanlıktan doğuyor
Her acı kendi içinde ürüyor
Aşk bile bir bakışta büyüyor
Yetinmekten uzaklaşıp
Uzatabildikçe uzatıyoruz dilediklerimizin dilekçesini
Kısacık ömrümüzü ebedi sayıp
Ölümü görünce korkuyoruz
Adaleti kaderden,
Derdimizi kederden belleyip susuyoruz
Ömür yarısına gelmeden bıkkın bakışlarımızla yaşıyoruz
Ne yapsak olmuyor, düşlerimiz kuruyor…
Çünkü insan her defasında kaderi kederden sayıyor
Ama bilmeliler ki
Kaderi kederden sıyıranlar gülümsüyor