Yalnızlık çöker gecenin ortasına
Yıldırım düşer duygulara
Gökyüzü yeryüzüyle birleşir
Zindan gece yüreğin ortasında aydınlanır
Sorgularsın hayatı kendince

Sarıldığın her yaprak, kuruyup gazel olur ellerine
Sırtını dayadığın ağaçlar kökünden sökülür
Dost diye tuttuğun el yılan olup çöreklenir beynine
Kene gibi yapışmıştır beline
Kan emer, kan kurutur senelerce

Her şafak katranlık doğar
Karanlık çöker özüne
Dost bağına ektiğin ümitler çürür
Yetişende kof düşer yüzüne
Sinene gömdüğün dostlar kangren olmuştur
Kan damlatır gözlerinden senelerce

El açıp bağına geldiğim
Dost bilip gönül yüzü sürdüğüm
Bir cam parçası gibi düşerken ellerimden
Kangren yaralarımı kanatma
Zeytin çekirdeğine gizlediğim ümitlerimi
Tuzlu çorak topraklara ekme

Özüm beden üzerinde balçıktan bir toprak
Üflenince dalda can bulurmuş yaprak
Hayat dünya üzerinde sürgündür
Ancak anlarsın yaşayarak

Ey dost yılan kıvrılır
Çanak olur girer deliğine
Dokunmazsan boşaltmaz zehrini üstüne


Şimdi dost muhabbet bağında ümitlerimiz kördüğüm
Sessiz sedasız yüzünde öldüğüm
Dilek dağlarına karanfiller diktim
Sonu yok mağaralarda çile şerbetleri içtim
Gül dalında ham dikenler biçtim
Dost verdin elinden dil zehrini içitim
Ben o karanlık sokaklardan çoktan geçtim

Işıklar söndü dost
Aydınlık yolları artık sensiz seçtim

Nurettin Aksoylu