Güzel ve çirkin,iyi ve kötünün ayracında serpiştirilmiş düşünsel bir anlatım..Öyle ki,şiiri yakalayan olgu üzerine,okuyanın içine çekilmemesi,mantık süzgeçinden geçir,ilememiş bir ahmak bakış açısı olur kanımca..Bu kadar güzel bir anlatımı yakalayamamak,başka nasıl açıklanabilir ki? En azından adıma diyeyim,haksız gelebilecek kimine de ukalaca gelebilecek bir durum sergilememiş olayım...

Biraz derinsel irdelersek şiiri,burada şair diyalektik bir oluşum yaratmış anlatımda...Özü siyah ve beyaz..Beyazın masumiyeti ile,siyahın o karanlık bilinmzeliği ve kötü yanına vurgu yapmış..Bir yanda,yaşamın güzel yanları giriş dizeleri ile gözler önüne serilirken,diğer yandan,gelişim ve final ile bunu nasıl kirlettiğimizi,naif ve kendisine özgü sadelikle betimlemiş..Bu birinci bakış açısı..İkinci olarak da,siyahın öyle ya da böyle,bir giz çerçevesinde aslında kötü tarafın görülemeyişini,örtüşünü"gece" yorumu ile aktarmış..Tam tersi olarak da,beyazın o masum tarafına ragmen,çirkinliklerisaklayamayışını,belkide düzene ayak uydururcasına katılmak zorunda kalışını,ya da ona itilişini,"tan ağarması" yorumuyla betimlemiş...

Şiirin girişi,gece karanlığında bir düşünüş ile başlıyor..O kadar güzel bir giriş ki,güzellikler ışıl ışıl..Ve düşünülebildiğince alımlı..İlk üç kıtayı okuduğunda,şiirde sosyal bir içerik bulacağımı hiç düşünmedim..Bilakis,hayatın güzel tarafını,düşsel yoğurmalarla birlikte anlatan bir şiir okuyacağımı düşündüm.."Doyyumsuz tat" bu oluşumun habercisi gibiydi..Dördüncü kıtada,biraz şaşırarak "keşke zaman dursa" dizesi ile birlikte,kalan dizelerin farklı bir boyuta ulaşarak şiirin sona erdiğini gördüm..Bu beni mutlu etti,şiir baştan belli bir havada yazılmamıştı..Bu beni mutsuz etti,o kadar güzel başlayan bir şiir,gerçekte keşke çok güzel bitebilse idi..Toz pembe hülyalara itebilseydi sosyo-kültürel bir devinimle...Bir yandan da düşündürdü,acaba "zaman" kavramı kendi iç dünyamızın dış dünya ile birleşen yörüngesinde,yaşadığımız yılların biriktirdiği bir totaliterlik miydi? Ya da,masumane dünyamızı,bizler zamana paralel,daha yaşanmaz bir hale getirerek,günahkar tohumlarımızı serperek,bizler mi bir canavara çeviriyoruz? Bunu da,"masum bir bebeği andırıyordu dünya" diyerek,yine belki çok fazla düşünmeye mahal bırakmayan bir dize ile belirtmiş şair dizede...Final muhteşem,bunu da değinmeden geçemeyeceğim..

Keyifle okuduğum bir şiirdi,hemen her şiiriniz gibi.Ve eminim,her şiirinizi de aynı keyifl okuyacağım
Gönülden kutlarım,sevgi ve saygımla Ayşe hanım..