Ceylan gözlerini süzerek
Bakar uzun uzun eskimiş aynalara
Ürkek bir güvercindir ruhu
Çarpar yalçın kayalara
Kırmızı olduğu kadar kanı
Renkli değildir imanı
Gökler güler üstüne ağız dolusu
Halelenir bacalarda kederin ince buğusu
Hep kesik kalır bir yanı
Olmaz duyanı

Tomurcuğunda koparılmış gül
Çok uzunca kesilmiş bir kakül
Dökülür sanma saçları ırmak ırmak
Dolanır deliler gibi ağlayarak
Hayata nalın kırarak

Hoyrat ellerce yolunmuş bir tutam kır çiçeği
Kim bilecek gerçeği
Zamansız kokan fesleğen
Bir tezene gibi yanık inleyen
Her tıkırtı da yüreğine değen
Hep güman, hep güman
Ateşten iğnedir zaman

Kara bulutlar ardına büyür
Biri gözlerine yansır
Biri düşer ta derine
Işık sızdırmaz iki dolunay
Büyür ha büyür
Yüreği tutmaz kalay
Dünyaya ait tek tınısı
Gözleri aç siyah bir harem ağası
Birlikte tutarlar ağır yası
Gönül azgın bir ırmak kıyısı
Her gün bir parça koparıp gider
Çoğaldıkça bakışlar
Yükselir dört yan duvar

Sahi orada biri mi var

Rüzgar çoktan unutmuştur saçlarını
Güneş toplamaz eteğini
Kaleme dargın bilekleri
Duayla dilek arası
Asılı kalır elleri
Aç topraklar gibi susuzluktan çatlamak
Ne kötüdür kimseye yazamamak
Kime ve neye bilmediğin
Uçsuz-bucaksız bir in
Kadına saray dediğin

Kurur damak ve dil
Çardakta sefil
Boyun büker karanfil


Kalmadı sanırsın saraylar
Krallara, şahlara
Günde kaç kadın doğar ahlara
Kurar kendi içinde haremini
Yatar yeni günahlara

Gül suyuyla yıkanır gümüş tenin
Güller açılınca artar kederin

Daha çok kimsesizlikte üşürüm ya
Fark eder mi İffet, yahut Marya


Hayrettin YAZICI


Not: Harem tartışmaları arasında yeniden yayınlamak istedim