İSİMSİZ...

Gizli bir muammadır hayatın öteki yüzü
Bilinmez insanın ne olacak hali ehvali
Sıcak bir bakışın insanın yandığı yeri
Tatlı bir tebesüme benzer bıraktığı izi

Yanarsın gecenin zifiri karanlıklarında
Yanarsında alev çıkmaz dumansız bitersin
Yanan yüreğinin sancısı bedenin çekerken
Hüzünlü bir tebessüm sarı verir yüzünü

Düşersin dipsiz bir kuyuya karanlık örter seni
Aydınlıktan ırak kalırsın
Tutunmak istersin bir dala
Bir sesin sana seslenişini istersin

Kuyu kör sen sağır karanlık acımasız olur
Bitersin yavaş, yavaş kendi kendine
Tutunduğun son nefesinin olduğunu anlarsın
Oysa yaşam oysa kader böyle olmamalıydı

Onlar koşarken karanlıktan aydınlığa
Sen dipsiz bir kuyuda mahsur kalmamalıydın
Dünya zaten dar olmuş benliğine
Ölüm kapıyı çalmak üzere kefeninin hazırla benliğine

Bir yudum su olur yaşam
Gözlerinin önünden gelip akar
Ve bir yudum suyun bittiği yerde
Mükafatın yatar ya cennet ya da cehennem

Ben umutlara yelken açtım
Dipsiz kuyuların baharında
Sığınacak liman yalan
Gideceğim rotam yalan

Varacağım tek nokta ölüm gerisi yalan...!