Meyveye durur derler; ağaç günü gelince ;
Eylemez meyveleri, benim dalım çok ince.

Açarken çiçeklerim, bahara bile nazla ;
Yük olur her şey bana, yaprağım bile fazla.

Geceyi oynaş tutup, günle kudurduğuma,
Bakma öyle inatla, ayakta durduğuma.

Bir işe yaramadı, verdiğim emek bunca ;
Kimse düşünmemişti, dikerken bu yamaca.

Meyvesiz bir ağacın, kime olacak kini ?
Her gün geçer kapımdan, ayazın en keskini!

Başımı eğiyorum, aldırmadan kar’ıma
Artık çocuklar bile, taş atmaz dallarıma.

Körpe bir gül bedende, zamansız çıkan çıban,
Gölgemde eğleşmiyor, ne yolcu ne de çoban.

Ha efsunsuz bir putum, ha dağ başında balbal,
İrkilir yolu düşen, soramaz da, bu ne hal.

Beni bildim bileli, bir kurt kemirir beni,
Ha bakmışsın köküme, ha dön dersin sineni !

Yamaçta keskin ayaz, vadilerde kar olur ;
Hem ayaz vurur beni, hem dalımda kar durur !

Yağmurlarda eğlenmez, güneş ısırır geçer !
Ateş yakmak isteyen, illa ki beni seçer.

Çok görürler üstelik, süreceğim ışkını ,
Geçer herkes cakayla göstererek kınını !

Eğer ince dalımı, kış yapar kışlığını,
Nereden bileceksin zamane puştluğunu?

Bir şey olmaz, at gitsin, vebalini boynuma ,
Sessizce düşeceğim, bir gecenin koynuna...

Hayat elvermediyse, ölümün kolay olsun ;
Biricik dileğim var, gece dolunay olsun ...




Hayrettin YAZICI