// hasretin sensiz günümde canıma okunan bir seladır
özlemin biriktikce sol yanımda bu can hep ahuzardadır //



şimdi ruhumu kör karanlık sokaklarıma salıyorum
ölüm bir şubat ayazı gibi dolaşıp dururken başımda
sensiz tahtası çürümüş bir köşkün izbe harabesiyim
anılarımızı dizlerinde uyutup hep akıp gittikce zaman



// ve hiç bitmez bir sancıdır bende bu senin hasretlerin
özlemlerimle bulandıkca bulanır benim mavi düşlerim //



oysaki.... gözlerimden tek bir an düşmezdi o siluetin
karanlık sokakların duvarlarında yankılandıkca sözlerin
şimdi sureti bozulmuş köhne duvarlardan inmez gözlerim
uzaklarda kalan övey bir sevdamıdır senin bu sevmelerin



// gectiğin sokaklar bile sus pus olmuş hepsi dargın benimle
üstelik hiç eksilmiyor şu hasretin benim kederli ellerimde //



paslı hançer misaliydi hep hasretini taşıdım şu bağrımda
saymadım ki kaç damla düşürdüm çekipte gittiğin yollarına
o aşk dolu sözlerini bir kez daha usulca fısıldasan kulağıma
ve bitirsen şu gurbeti zamanı durdurarak dönsen kollarıma



// ve hep bir ağıta uyanır oldu sensiz doğan her günüm
her hasretin ardında sesizce yaklaşıyor ömrüme şu ölüm //