Fırtınanın içindeki yalnızlıkta
Bir, adam kadınına savruldu
Bir, kadın adamına…

İstek dışı sarılmalar
Gözgöze getirdi birbirlerini…
Sanki asırlardır konuşmamışlardı,
Sanki hiç tanımamışlardı birbirlerini.

Hayatın kara bulutlu yağmurları,
Dökerken pembe şemsiyelerine
Yağmurlarını…

Onlar, olup biteceklerden habersiz,
Bilmeden bunca sevdiklerini
Gönül eğliyorlardı birbirleriyle…

Çatlak sesleri çocuk sesleri kapatıyordu;
O, cıvıl cıvıl çocuk sesler…
Onlarla unuttular farklılıklarını,
Onların varlığıyla unuttular kendilerini.

Bir zaman sonra kalabalığın içinde
Yalnızlık, “ben” diye kıvranmaya başladı…
Dört bir yana baktı farkedilmek için…

Olmadı, yaprakların arasındaki gönlünü
Ne duyan ne de gören vardı.
Bir çok fırtına geldi geçti,
Yağmurlar kurudu iz bırakarak kumaşlarda…

Taştı gönül bardağı son damlayla.
Ayna karardı,
Güneş yok oldu,
Gözyaşı saklandı, “ben” şaha kalktı…

Eridi çatılardaki karlar gibi
Yüreğin buzları.
Damla damla aktı yollara özgürlük…
Geride sadece uyurken
Duvardaki badanayı yaralayan
Saatin izleri
Ve pişmanlık kaldı .

9.1.2011
SERAP DEMİRTÜRK