-ikilemlerde sıkışanlar-


Hayatın insana vura vura
Öğrettiği gerçekler
Bir daha çınladı bu gece kulaklarda.

Gözlerinde öfke yoktu ona dair,
Kin kusmuyordu dili
Ya da neden ben, demiyordu duruşu.

Zembereğinden çıkmış gibi,
Öylece bakarken gözlerle
Çaresizliği yaşadılar birlikte
Bilmeden tutunurken birbirlerine...

Ölüm korkusu muydu bu bağ?
Olmamalıydı...

Acı çeken nasıl bakarsa
Öyle bakıyordun ona
Unutarak merhametsizliğini.

Hayatın öğrettiği bin bir gerçek,
Dolanıverdi birden etraflarında...

Bir can ki her şey,
Bir can ki canlara can...
Şimdi kime ne desin bu canan?

Uzanan eller yardım değil,
Sevgi uzattı bilinmez bir şekilde...

Fırtına sonrası sessizlik
Sarınca haneyi;
Cam kapandı,
Kolonya kokusu uçtu.

Yastığa sarılan eller,
Düşündü birer birer...
Salondaki çiçekler
Ne vakittir sulanmamıştı,
Kururdu sulanmazsa.
Bulaşıklar birikmişti,
Kirli çamaşırlar gibi;
Kokardı yıkanmazsa.
Ya yüreğin açlığı?

Kim ne diyebilir ki
Uykuya gömülen bedenlerin
Mecburi konuşmalar dışında
Neden sustuğunu?
Kim anlayabilir ki
Paylaşımlar tükendikçe
Çiçekten, bulaşıktan
Hatta çamaşırdan önemsiz olunduğunu...

Gecenin sessizliği
Uzandı gönüllere,
Gençliklerine saklanan aşkı
Bulup çıkardı bir yerlerden
Ve tuttu elleri,
Verdi birbirine.

Sabah uyandıklarında
Yalnız içilen çaylar,
Dönülen sırtlar,
Yokluklara karıştı...
İkinci bir emre kadar
Sığındı yüreğe hoşgörü.


15.12.2009 01:17
Serap Hoca