Mecnun ne kadar yandıysa Leyla diye
Ben daha fazla yandım
Âlem inkâr etseydi aşkı bir ağızdan
Ben inanırdım
Sevgilim, güzelim, bir tanem benim
Ben, senden önce
Beni kandırdım…

Dedim ki sevenim var
Ve uğrunda öldüğüm
Her gece hayaliyle uyuyup
Rüyasını gördüğüm…
Derken kabardı göğsüm, bilendi gururum
Can çekişiyorken onurum!

Artık derbederliğim sana atfedilir oldu
Mahcubiyetim, mahzun bakışım
Gittikçe boşalan kalbim, ruhum güya
Seninle doldu…

Oysa bir ben inanamadım
Seven kalbimin varlığına
Ne kadar âşık varsa girdim kılığına
Ama olmadı… İşte son çırpınış, son fasıl
Sahtekâr sevda ile nereye, nasıl…

Üzgünüm ellerini tutup sustuğum için
Üzgünüm saf duygular ardına pustuğum için
Benimle zayi olan zaman,
Benim için savrulan duan
Sadakatine çaldığım yalan için, üzgünüm…

Keşke, dediğim anlarda cesur olsaydım
Haykırsaydım gerçeği zaman geçmeden
Ve benim karanlık yolumu seçmeden
Hakikati diyebilseydim…

Üç gün oldu kendim olalı
Üç gün oldu yüreğimi parçalayıp
Saçlarımı yolalı…
Ve kendimi âşık sanalı
Üç gün oldu.

Her şey başkaymış oysa
Önce, ben başkaymışım bilinenden
Ne büyük zulüm zuhur etmiş ellerimden
Nasıl da acıtırmış şefkat kamçısı, yiyince
Sevenlerimden…

Bu kadar itiraf yeter unut geçmişi
Sadece üç günü düşün
Üç günlük aşığını öyle bahset soranlara
Kaybolmasın hiç;
Gözlerinde ışığın, yanağında gülüşün…
Benim için tek umut kaldı bilesin;
Eğer mümkünse diğer dünyada
“Üç günlük aşkına dönüşün”