Ben, bir ihtiyarım...

Ön saflarda yer bulmaya çalışırken

Hep geriye itilmiş, aşağılanmış

Ve umut tespihi dağılmış bir ihtiyar...



Hangi derdime yanayım ki;

Tesellisi avutsun, derbeder yüreğimi...



Kızım; yine ojeli tırnaklarını uzatıp,

Saçlarını boyatmış...

Meğer ki annesi; gençliğinde yapamadıklarını

Kızıma uygulatmış...

Ancak kandil gecelerinde görebildiğim,

Annemden kalan beyaz tülbent,

Kim bilir hangi köşeye atılmış?



Oğlumun, kavgasız günü geçmez okulda...

Perişan vaziyette geldi akşamüzeri

Üstü-başı dağınık, burnu kanamış,

Kan çanağı olmuş badem gözleri...

Şimdi sorsam; “oğlum, derdin ne”? Diye

Hızla çarpacak kapıyı, karışacak geceye...



Babamın heybetli bakışları gelir aklıma!

Karşısında tir tir titrerdim

Ama bir yerde, babadan söz açılsa;

Onu nasıl överdim...

Annem ve babam; çocuklarını hep koruyorlardı

Ne kadar dövseler, bilirdik

O kadar seviyorlardı...



Oysa şimdi ne dövebiliyor

Ne de sevebiliyorum çocuklarımı

Sadece; her namaz sonrasında

Toplamadan seccademi,

Semaya açıyorum; titreyen ellerimi

“Ben, bir ihtiyarım” Diye başlıyorum

Elinde bastonu, sırtında kamburu olan

Ve evinde söz hakkı arayan bir ihtiyar

Diyerek ağlıyor, ağlıyorum...



Ne zormuş baba olmak...

Üstelik yaş kemale erince,

Üstelik yıllar arası farkı ulu orta görünce

Bir kez daha anlıyorum;

Ne zormuş baba olmak...





Ben nerde yanlış yaptım Allah’ım!

Neydi hatam, kusurum, günahım?

Gözlerimin önünde bir bir ölüyor

Ölünce fatiha umduklarım;

Yani oğlum, kızım ve onların “ana” dedikleri karım

Bari siz, bir ihlas sözü verin

Elleri elime hiç değmemiş dostlarım

Fatiha olmasa da katlanırım

Ne de olsa gün görmüş, ölmeden ölüm görmüş

Bir ihtiyarım...