[1] Dev ölürken:

Vakit gece yarısı, bakışlar ağırlaşmış
Etraftaki nesneler, âdetâ sağırlaşmış

Sessiz o gecelerde, başka bir hüzün saklı
Gündüzlerde bin iken, onda bir yüzün saklı

Günahkar âsi mazi, içinde bir kırkayak
Keşkeler yılan gibi ve kuyrukta çıngırak

Isırınca ruhunu; sızar gözden zehirler
Başına yağar gökten, bahşiş gibi ecirler

Dünya için dişledi, nankör beşer beşeri
Onu dişler kabirde, küçücük bir haşeri

[2]

Kanatların altında, kuşun, o devi öldü
Canı çıkarken tenden, hep acı acı güldü

Güneş daha doğmamış, ufuk hafif kızıldı
O alnına da nûrdan ,,Huve’l- Bâkî ‘’yazıldı

Kuş, sımsıkı sarıldı, devine kanadıyla
Avunacaktı artık, onun güzel yâdıyla

Saatlerce bekledi, kuş, devinin başında
Belki geri gelir ruh, umut ve telaşında

Ama gelmedi, gelmez! buradan çekip göçen
Gelse de ne bulur ki, haraptır bağın bahçen

[3]

Zâman varya bu zâman, silgi gibi siler hep
İster kırmızı olsun, kullandığın mürekkep

Azrâil alır seni dünya denen mektepten
Sınıf arkadaşların, unutur seni hepten

Bir kapıdan çıkarsın, amel karnen elinde
Değişmez artık notlar, o vakt-i ecelinde

Eğer kırıksa notlar, vay hâline tâlebe!
Arşın işte burdadır, gitme uzak Haleb’e


Soner Çağatay 5 Ocak 2011 / Wuppertal / Almanya [ /italik