Akşam olmuştu artık; yaklaştı vakt-i firak
Şimdi daha da yakın, uzak sandığı ırak

Hiç kımıldamıyordu, yorgun, uzun bacaklar
Mosmor kesilmiş idi, cansız, ince parmaklar

Ölen bedenin ipi, düşmüş ruhun elinden
Onu çekip olmak zor, kapan o ecelinden

Devin yeşil gözleri, dalıp gitmiş ukbaya
Karşılık veriyordu, uhrevî merhabaya

Ölüm değiştirmişti, rengini her varlığın
Yaprakları sarardı, dünya denilen bağın

Yavaş yavaş çekildi, gözündeki perdeler
Dev birân zannetti ki yabancı bir yerdeler

Beden ruhun sırtında, eskimiş bir gömlekti
İçinden ve dışından, çatlamış bir çömlekti

Azrâil de atınca, deve küçük bir çimdik
Ruh uyandı uykudan, beden içinde dimdik

O kuş hiç ayrılmadı, devin başından birân
Yüzüne her baktıkça, güzel gözleri giryân

Gözyaşları karıştı, ecel terine hemân
Kapısını açmıştı, çoktan deve âsumân

Sararıp soluyordu, rengi zavallı kuşun
Eseri kalmamıştı, gayri sururî cûşun

Kederden dökülmeye, başladı renkli tüyler
Hacer’ül-Esved oldu, sanki, dünyevî şeyler

Her nefis tadacaktır, birgün o mevti elbet
Aşkla ölmek hem izzet, hem de ilahî lezzet

Soner Çağatay 2 Ocak 2011 / Wuppertal / Almanya
Kelimeler:
Giryân: Ağlamak
Cûş: Coşma, kaynama ve taşma
Mevt: Ölüm