seni ben yarattım
vefasız gecelerimin yalnızlığında.
ayın hüznünden çaldım
yıldızların masum tebessümünden,
kokusundan aldım menekşelerin;
gül yapraklarının yeşilinden,
hepsini bir yere kattım,
seni ben yarattım,
ben.

her şeyi gönlümce yaptım
renkli hayallerimin ıssızlığında.
aşktan ateş dilendim
ve sadakat özlemden;
usumu biledim som cesaretle,
süzerek vicdanın süzgecinden.
hepsini bir potada kaynattım,
seni ben yarattım,
ben.

tanrı’yı da darılttım
haddimi aşarak çılgınlığımda
günahkâr oldum bile bile
habersizmişim gibi cehennemden.
bir de secde ettim önünde
geçip kendimden:
yani sana taptım, çünkü
seni ben yarattım,
ben.

dünyaya hep seni anlattım,
hep sana sığındım yılgınlığımda.
sesini sağırlara bellettim.
körlere söz ettim güzelliğinden:
nefes yerine hep seni tükettim.
aydınlığın aktı dizelerimden.
adını ölümsüz yaptım, çünkü
seni ben yarattım,
ben.

pembeler kuşanırsa bir gün hayatın
umut kanatlarının sarhoşluğunda,
aldanıp çekilme gururun siperine
zırhlara bürünerek bencilliğinden.
girersen nankörlüğün dipsiz inine
emin ol ki öleceksin elimden.
budur son ahtım, çünkü,
seni ben yarattım,
ben.